De eerste dagen...
Blijf op de hoogte en volg Robin
04 Oktober 2014 | Oostenrijk, Sankt Pölten
Hallo allemaal,
Een enkeling van jullie heb ik beloofd een website bij te houden, dus zie hier mijn eerste belevingen.
Als een van de laatste onderdelen van mijn opleiding Dierwetenschappen stond nog het onderdeel stage op het programma. Deze vier maanden durende stage wilde ik graag in het buitenland doen bij een bedrijf actief in de diervoederindustrie en het liefst op het gebied van varkens.
Na maanden van bellen, e-mailen en skypen had ik eindelijk een bedrijf gevonden dat plaats had voor een student en tevens de mogelijkheid om eens buiten Europa te kijken. Dit bedrijf is Biomin, gespecialiseerd in diervoeding en produceert met name voederadditieven en premixen. Het hoofdkantoor is gevestigd in Herzogenburg in Oostenrijk, maar Biomin is actief in meer dan 100 landen over de hele wereld.
Voor vertrek moest natuurlijk nog wel het nodige gerstenat gedronken worden op een afscheidsfeestje. Hier hebben we afgelopen zaterdag tot in de late uurtjes dan ook nog even flink ons best voor gedaan. Naarmate de avond vorderde kwam het afscheid toch wel steeds dichterbij en werden de eerste handen geschud en afscheid genomen. Helaas heb ik geen afscheid kunnen nemen van mijn geliefde Mc-Cormick, omdat een stel fanatieke beunhazen mijn antieke rode voertuig hadden ontvoerd en hij elders in minimaal twee stukken in de werkplaats lag (wellicht dat hij op het moment weer zo goed als nieuw staat te stralen in de schuur). Gelukkig heb ik tijdelijk vervangend vervoer gekregen in de vorm van Eduard.
Zondag stond mij nog één van de leukste taken te wachten voor vertrek; het inpakken van mijn koffers. Aangezien een deel van mijn stage in Oostenrijk plaatsvindt (noordelijk halfrond en dus winter) en een deel in Brazilië (zuidelijk halfrond en dus zomer), moest ongeveer mijn complete inboedel mee. Geheel tegen de verwachtingen in heb zélfs ik mogen ervaren hoe het voelt om meer spullen mee te willen nemen dan dat ruimte beschikbaar is in de koffers. Uiteindelijk maakte de sluitingen het verlossende klikkende geluid en zaten de koffers dicht. Weer een onderdeel van mijn checklist dat afgestreept kon worden.
Zondagavond op naar Wageningen om nog een leuk karwei af te ronden dat ik in de week ervoor al gestart was. Omdat mijn kamer vier maanden wordt ondergehuurd moest deze compleet worden leeggemaakt. Ik had niet voor mogelijk gehouden dat je zoveel spullen in vijf jaar kunt verzamelen, op twaalf vierkante meter kunt opslaan, én er tegelijkertijd ook nog kunt wonen. Na een aantal bezoeken aan de container is het toch gelukt m’n kamer leeg achter te laten.
En toen was het opeens dinsdag 30 september, de dag van vertrek. Nog even naar Zodiac een bakje koffie drinken en afscheid nemen en daarna was het tijd voor vertrek naar Rotterdam. De auto afgeladen met pap, mam, Jordy, Meike, mezelf en 35 kilo bagage. Eenmaal aangekomen op het vliegveld tijd voor een kop koffie en een broodje waarna het toch écht tijd was om afscheid te nemen. De vlucht verliep voorspoedig en voordat ik het wist stond ik met m’n bagage voor Flughafen Wien. Nog een uurtje met de bus en trein naar Sankt Pölten, waarna ik kennis maakte met Oostenrijk; 35 kilo bagage tegen de heuvel omhoog sleuren.
Even contact met het thuisfront en daarna naar bed. Een wekker bleek overbodige luxe, want iedere morgen om half 7 begint een vrolijke mevrouw over de intercom te roepen dat het tijd is om op te staan, waarna de radio het overneemt. De scholen in Oostenrijk beginnen om half 8 en de studenten die hier wonen staan dus iets eerder op dan dat ik gewend ben. Ook in tegenstelling tot wat ik gewend ben staat het ontbijt ’s morgens klaar en hoef ik alleen maar aan te schuiven.
De eerste dag heb ik een rondje gemaakt in Sankt Pölten. Gelukkig hoef je hier geen getraind wandelaar voor te zijn, want na anderhalf á 2 uur heb je al een aardig deel van de stad kunnen bekijken. In het begin heb ik nog een beetje angst gehad dat ik in het verkeerde land was beland, want de taal die ze hier spreken is nauwelijks te verstaan. Inmiddels heb ik me laten vertellen dat ze zelf ook weten dat het onverstaanbaar Duits is.
Donderdag 2 oktober stond mijn eerste dag op kantoor in Herzogenburg op het programma. Iedere morgen moet ik 10 minuten naar het station lopen waar een auto op me staat te wachten die me naar kantoor brengt en in de avond weer terug. Na een kleine introductie over het bedrijf, een rondleiding door het kantoor en uitleg over mijn opdracht kreeg ik een laptop en een stapel boeken in mijn handen geduwd waar ik wel een tijdje mee zoet was. De collega’s op mijn kantoor zorgen ervoor dat ik me niet hoef te vervelen en voor ik het wist was de eerste dag dan ook al om. Vrijdag is hier over het algemeen een korte werkdag, en dus begon mijn weekend dan ook al om 1 uur in de middag.
Tot zover de eerste paar dagen.
Groeten en tot de volgende keer.
Tschuss,
Robin
Een enkeling van jullie heb ik beloofd een website bij te houden, dus zie hier mijn eerste belevingen.
Als een van de laatste onderdelen van mijn opleiding Dierwetenschappen stond nog het onderdeel stage op het programma. Deze vier maanden durende stage wilde ik graag in het buitenland doen bij een bedrijf actief in de diervoederindustrie en het liefst op het gebied van varkens.
Na maanden van bellen, e-mailen en skypen had ik eindelijk een bedrijf gevonden dat plaats had voor een student en tevens de mogelijkheid om eens buiten Europa te kijken. Dit bedrijf is Biomin, gespecialiseerd in diervoeding en produceert met name voederadditieven en premixen. Het hoofdkantoor is gevestigd in Herzogenburg in Oostenrijk, maar Biomin is actief in meer dan 100 landen over de hele wereld.
Voor vertrek moest natuurlijk nog wel het nodige gerstenat gedronken worden op een afscheidsfeestje. Hier hebben we afgelopen zaterdag tot in de late uurtjes dan ook nog even flink ons best voor gedaan. Naarmate de avond vorderde kwam het afscheid toch wel steeds dichterbij en werden de eerste handen geschud en afscheid genomen. Helaas heb ik geen afscheid kunnen nemen van mijn geliefde Mc-Cormick, omdat een stel fanatieke beunhazen mijn antieke rode voertuig hadden ontvoerd en hij elders in minimaal twee stukken in de werkplaats lag (wellicht dat hij op het moment weer zo goed als nieuw staat te stralen in de schuur). Gelukkig heb ik tijdelijk vervangend vervoer gekregen in de vorm van Eduard.
Zondag stond mij nog één van de leukste taken te wachten voor vertrek; het inpakken van mijn koffers. Aangezien een deel van mijn stage in Oostenrijk plaatsvindt (noordelijk halfrond en dus winter) en een deel in Brazilië (zuidelijk halfrond en dus zomer), moest ongeveer mijn complete inboedel mee. Geheel tegen de verwachtingen in heb zélfs ik mogen ervaren hoe het voelt om meer spullen mee te willen nemen dan dat ruimte beschikbaar is in de koffers. Uiteindelijk maakte de sluitingen het verlossende klikkende geluid en zaten de koffers dicht. Weer een onderdeel van mijn checklist dat afgestreept kon worden.
Zondagavond op naar Wageningen om nog een leuk karwei af te ronden dat ik in de week ervoor al gestart was. Omdat mijn kamer vier maanden wordt ondergehuurd moest deze compleet worden leeggemaakt. Ik had niet voor mogelijk gehouden dat je zoveel spullen in vijf jaar kunt verzamelen, op twaalf vierkante meter kunt opslaan, én er tegelijkertijd ook nog kunt wonen. Na een aantal bezoeken aan de container is het toch gelukt m’n kamer leeg achter te laten.
En toen was het opeens dinsdag 30 september, de dag van vertrek. Nog even naar Zodiac een bakje koffie drinken en afscheid nemen en daarna was het tijd voor vertrek naar Rotterdam. De auto afgeladen met pap, mam, Jordy, Meike, mezelf en 35 kilo bagage. Eenmaal aangekomen op het vliegveld tijd voor een kop koffie en een broodje waarna het toch écht tijd was om afscheid te nemen. De vlucht verliep voorspoedig en voordat ik het wist stond ik met m’n bagage voor Flughafen Wien. Nog een uurtje met de bus en trein naar Sankt Pölten, waarna ik kennis maakte met Oostenrijk; 35 kilo bagage tegen de heuvel omhoog sleuren.
Even contact met het thuisfront en daarna naar bed. Een wekker bleek overbodige luxe, want iedere morgen om half 7 begint een vrolijke mevrouw over de intercom te roepen dat het tijd is om op te staan, waarna de radio het overneemt. De scholen in Oostenrijk beginnen om half 8 en de studenten die hier wonen staan dus iets eerder op dan dat ik gewend ben. Ook in tegenstelling tot wat ik gewend ben staat het ontbijt ’s morgens klaar en hoef ik alleen maar aan te schuiven.
De eerste dag heb ik een rondje gemaakt in Sankt Pölten. Gelukkig hoef je hier geen getraind wandelaar voor te zijn, want na anderhalf á 2 uur heb je al een aardig deel van de stad kunnen bekijken. In het begin heb ik nog een beetje angst gehad dat ik in het verkeerde land was beland, want de taal die ze hier spreken is nauwelijks te verstaan. Inmiddels heb ik me laten vertellen dat ze zelf ook weten dat het onverstaanbaar Duits is.
Donderdag 2 oktober stond mijn eerste dag op kantoor in Herzogenburg op het programma. Iedere morgen moet ik 10 minuten naar het station lopen waar een auto op me staat te wachten die me naar kantoor brengt en in de avond weer terug. Na een kleine introductie over het bedrijf, een rondleiding door het kantoor en uitleg over mijn opdracht kreeg ik een laptop en een stapel boeken in mijn handen geduwd waar ik wel een tijdje mee zoet was. De collega’s op mijn kantoor zorgen ervoor dat ik me niet hoef te vervelen en voor ik het wist was de eerste dag dan ook al om. Vrijdag is hier over het algemeen een korte werkdag, en dus begon mijn weekend dan ook al om 1 uur in de middag.
Tot zover de eerste paar dagen.
Groeten en tot de volgende keer.
Tschuss,
Robin
-
04 Oktober 2014 - 19:53
Inge, Tim En Siem:
Leuk om te lezen Robin, heel veel plezier en succes daar! -
04 Oktober 2014 - 20:23
Patrick :
Mooi om te lezen Robin! Veel succes de komende tijd en geniet ervan! -
04 Oktober 2014 - 20:43
Amber :
heee!!
Leuk om te lezen;) veel plezier!
X amber -
04 Oktober 2014 - 21:40
Thea:
Hoi Robin.
Heel veel succes, en je hebt een heel leuk verslag gemaakt. -
04 Oktober 2014 - 23:18
Mama:
hoi. Robin
fijn dat je al n beetje gesetteld bent en al wat tijd hebt gevonden om dit leuke verslag op je site te zetten. maak er n fijne tijd van!maar dat gaat jou vast wel lukken groetjes cc van ons allemaal en n pootje van jazz en Eduard!! -
05 Oktober 2014 - 00:57
Maria Ophey:
wel eenlang weekend maar wy hebben jou wel gemist veel succes groetjes maria -
08 Oktober 2014 - 22:54
Tiny Toonen:
Hallo Robin ,
Leuk om je verslag te lezen,en fijn dat alles tot zover goed is gegaan.
Geniet nog even in het mooie Oostenrijk,succes met alles.
Heel veel groeten Piet en Tiny -
10 Oktober 2014 - 10:03
Annie :
Hoi Robin
Als ik dit lees dan zou ik ook in jouw schoenen willen staan. Hello world. Spannend.
Succes en maak er iets moois van. Ik blijf je volgen.
Groetjes Annie -
10 Oktober 2014 - 10:51
Huub Van Den Berk:
Robin, mooi verhaal van het begin van je reis. Super goeie keus om je stage zo in te vullen. Leerzaam en daar ga je nog je hele leven op terug kijken. Huub -
13 Oktober 2014 - 12:44
Wout En Paula Oliemeulen:
Hoi Robin, wat een leuk verslag en ook zo vlot geschreven. Ja dat wordt een belevenis en goed voor je ontwikkeling. Het maakt je nog volwassener bovendien. Geniet en ontdek en pas goed op jezelf, groeten en tot volgende keer. wout -
13 Oktober 2014 - 15:05
Gerda En Huub:
Ha Robin,
Geweldig leuk dat je deze kans hebt.
Geniet er van en maak er iets moois van. We lezen graag het vervolg.
Groetjes en tot volgende keer
Gerda -
01 November 2014 - 19:22
Tiny Toonen:
Hallo Robin,
Zoals ik lees zit je al in Brazilie. Wat een mooie foto,s van Braziilie.Ik blijf je volgen.
Vind het zo goed van jou.Heel veel groeten van Piet en Tiny -
04 November 2014 - 06:51
Paula En Wout:
Hallo Robin,
Mooi verhaal heb je geschreven over je excursie. Geniet ervan en nu op naar je stage. Succes gewenst vanuit Berlicum. Groetjes Paula en Wout.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
