De laatste loodjes

Hallo allemaal,

Na een paar weken van afwezigheid weer een teken van leven vanuit Oostenrijk. Ten tijden van het schrijven van mijn laatste verslag, zat ik klaar om het vliegtuig naar Europa te pakken en mijn avontuur in Brazilië af te sluiten.

De terugreis verliep erg voorspoedig, op een kleine discussie met de doanier in Zürich na. De beste man wilde graag mijn Cachaça in beslag nemen, waar ik natuurlijk niet heel erg gelukkig van werd. Nadat ik hem ervan overtuigd had dat het personeel op het vliegveld me tot 3 keer toe de verkeerde kant op had gestuurd en dat ik binnen 20 minuten een aansluitende vlucht naar Wenen had, moest ik de Cachaça maar snel in mijn koffer stoppen. Dat geregeld hebbende, was het nog een kwestie van mijn gate zoeken en opnieuw in het vliegtuig stappen. Eenmaal aangekomen in Wenen dacht ik maar aan één ding: snel mijn koffer openen om wat extra kleren aan te doen. Van twee maanden lang 30 graden en hoger naar 5 graden is toch wel even aanpassen.

Amper twee dagen later stond ik alweer op hetzelfde vliegveld om terug te vliegen naar Nederland voor de Kerst. Van echt rustig bijkomen was ook geen sprake, want achtereenvolgens heb ik Kerst doorgebracht in Wageningen, Elsendorp en Kerkrade, waar de familie van Meike woont. Toch was het zeker de moeite waard om even in Nederland te zijn. Zaterdagmorgen werden we in Kerkrade opgehaald door mijn ouders om vervolgens door te rijden naar Oostenrijk. Althans, dat zou de planning zijn, wanneer we niet op de slechtste dag van het jaar vertrokken waren. Met overal een dik pak sneeuw op de wegen en de ene na de andere file bij onze oosterburen door ongelukken, duurde onze reis iets langer dan gepland. Na 10 uur rijden en 500 kilometer verder hebben we maar besloten om van de weg af te gaan en te overnachten in Würzburg. De volgende morgen leek het alsof er niets aan de hand was en voor we het wisten hadden we de laatste 500 kilometer naar St. Pölten afgelegd.

De eerste dagen hebben we St. Pölten en omgeving bekeken en goede schoenen gekocht voor de wandelingen die nog zouden komen in de sneeuw. Dit bleek een goede investering te zijn, want nadat we helemaal bijgekomen waren van de reis hebben we de wandelschoenen aangetrokken en zijn we de bergen ingegaan. Na een wandeling van een uur kwamen we op het hoogste punt van de tocht aan. Dit bleek letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de wandeling, want zowel mijn ouders en Meike hadden niet heel veel vertrouwen in mijn navagatiecapaciteiten door het besneeuwde bos om terug te keren naar de auto. Natuulijk kon ik me niet laten kennen, want ik zei dat ik de weg wist en inderdaad, na een klein uurtje stonden we ook weer keurig bij de auto. Op oudjaarsdag zijn we in de morgen vertrokken naar Wenen om de stad te bezichtigen. Na het culturele gedeelte was het tijd om op te warmen met een paar pullen glühwein en een goed bord eten. Dat laatste bleek echter nog niet zo gemakkelijk, doordat alle tafels in de restaurants bezet of gereserveerd waren. Uiteindelijk zijn we na een gezellige avond teruggekeerd naar het immer drukke St. Pölten om daar het nieuwe jaar in te luiden.

1 januari was de laatste dag dat m’n ouders in Oostenrijk waren en we hebben ook niet zo heelveel meer ondernomen. Zaterdag stond een drukke dag op het programma. In alle vroegte zijn Meike en ik naar Wenen vertrokken om de dierentuin te bezoeken. De dierentuin heeft een erg gevarieerd aanbod aan dieren met panda’s als een van de hoogtepunten. Het grote moment van de dag voor mij brak aan toen we naar de Zuid-Amerika hal gingen. Als een kind zo blij om alle dieren die ik een maand terug nog in het wild had gezien weer even voorbij te zien komen. Er was nog één dier waar ik zowaar nog meer lol om had en dat was de vogel die Meike vakkundig met een lading mest bombardeerde. De dierentuin is gelegen op het landgoed gebied van het paleis Schönbrunn, dus dat was onze volgende bezienswaardigheid. Romanticus als ik ben (not) had ik ik nog een laatste verrassing waarvoor we ons van de ene kant van de stad naar de andere kant moesten haasten. Na een aantal metro’s verder stonden we aan de voet van de Donauturm, de Euromast van Wenen. Eenmaal boven aangekomen konden we nog net een glimp van de stad bij daglicht opvangen voordat het donker werd. Dinsdag was helaas alweer de laatste dag dat Meike in Wenen was en heb ik haar naar het vliegveld in Wenen gebracht.

Daarna begon voor mij na ruim 2.5 maand de kantoorbaan weer. De eerste dagen kwam ik er nog mooi vanaf met verhalen vertellen over alles wat ik mee had gemaakt in Brazilië, maar daarna moest er toch echt weer gewerkt worden. Inmiddels is mijn verslag zo goed als af en heb ik de resultaten gepresenteerd. Daarmee is nu dan ook echt de laatste week aangebroken en kan ik weer uitkijken naar de terugkeer naar Nederland. En omdat ik de laatste 3 maanden al 8 keer met de ijzeren vogel heb gemogen, kom ik volgende week maandag met de trein terug.

Groeten,

Robin