Het leven is geen zoete krentenbol...
Door: Robin
Blijf op de hoogte en volg Robin
12 November 2014 | Brazilië, Palotina
Een week verstreken in Palotina, tijd voor een update.
Mijn vorige verhaal eindigde met de dag voor de busreis van Foz do Iguacu naar Toledo. Een mooi uitgangspunt om het verhaal te vervolgen. Zondagavond netjes alles terug in de koffers gepropt, zodat ik maandagmorgen om 7 uur uit kon checken bij het hotel. Nog even een ontbijtje naar binnen werken en daar kwam de taxi al netjes voorrijden: 7.45. Geheel volgens afspraak, hij zou mij namelijk om 8 uur naar het busstation in Iguacu brengen. Te mooi om waar te zijn, want om 7.50 besloot de beste man een andere klant te gaan vervoeren. Na enkele Portugese toverwoorden van de knaap die de auto’s bij het hotel parkeert kwam om 8.15 de taxi aangecrosst. Alles mooi op tijd en om kwart voor 9 kon de reis van 3.5 uur beginnen (dichtbij noemt met dat hier). Een prima reis in een erg ruime en luxe bus door het mooie landschap. Helaas werd deze reis geterroriseerd door enkele kleine schreeuwende poepfabrieken, dat je na zo’n 2 uur wel aardig op de zenuwen gaat werken, wetende dat je pas net over de helft bent.
Maar goed, eenmaal in Toledo werd ik opgepikt en restte slechts nog een rit van 45 minuten met de auto naar Palotina. Bij aankomst kreeg ik een rondleiding op de campus van de universiteit en de stad met ongeveer 35.000 inwoners. Eigenlijk heeft de stad best wel wat gelijkenissen met Wageningen. Niet alleen qua grootte, maar het is hier ook vrij rustig, veel studenten en de universiteit is een belangrijk onderdeel van de stad. Hierna was het tijd om te kijken waar ik de komende 7 weken ga wonen en kennis te maken met mijn nieuwe huisgenoten. Ik woon samen met 3 andere studenten / afgestudeerden in een mooi huis 5 minuten fietsen van het centrum. Hier werd ik, zoals eigenlijk overal tot nu toe in Brazilië, erg vriendelijk ontvangen. M’n koffer uitpakken en de eerste nacht zonder airco tegemoet. Dit was wel even wat anders dan de hotelkamer waar de temperatuur altijd aangenaam was.
Helaas kan mijn proef nog steeds niet starten, omdat door de burocratie in Brazilie het product uit Oostenrijk nog steeds niet vrijgegeven kan worden. Deze burocratie is tot op heden een van de weinige dingen die me niet goed bevallen is. Inmiddels zijn we aan het kijken of de proef nog wel door kan gaan of dat er een alternatief moet komen. Hierdoor heb ik de eerste week op een varkensbedrijf in Palotina meegewerkt. Erg interessant om te zien wat de verschillen zijn met varkensbedrijven in Nederland. De twee meest opvallende zijn het aantal werknemers dat rondloopt op de bedrijven en de stallen. Hier is arbeid (nog) goedkoper dan techniek en de stallen zijn open, met aan de zijkant gordijnen die dichtgedaan worden wanneer het weer daar naar is. Op het varkensbedrijf was Duits mijn voornaamste spreektaal. Door het groot aantal Duitse en Italiaanse immigranten die tijdens en na de Tweede Wereldoorlog naar deze streek getrokken zijn, vind je hier nog steeds invloeden uit Europa. Brood halen bij de bakkerij aan de overkant van de straat kan dus zonder dat er een woord Engels of Portugees aan te pas komt.
Donderdagavond op naar het eerste feestje. Dit was een studentenfeet waar je voor 25 Reais (zo’n 8 Euro) zoveel kon drinken en eten als je maag toelaat. Dit mag ook zeker toegevoegd worden aan het bovengenoemde lijstje overeenkomsten met Wageningen. Gelukkig ben ik ook hier een verstandige student en heb ik me netjes gedragen, zodat ik de volgende morgen weer fit tussen de varkens stond. Althans..., dat was de planning. Het schijnt dat de muggen hier gek zijn op Europeanen, hierdoor werd ik wakker met een enkel die niet echt bij de rest van mijn postuur past. Verder ging lopen ook niet heel soepel. Op vrijdag dus maar een dagje rust en zaterdag en zondag nam de zwelling wel wat af en nam mijn voet weer zijn normale vorm aan. Deze dagen heb ik voornamelijk doorgebracht met veel en goed eten, een pilsje op z’n tijd met vrienden van m’n huisgenoten.
Zondagavond waren we uitgenodigd voor een traditionele Braziliaanse barbeque, de churrasco. Hierbij wordt vlees aan een spies gereigd en boven het vuur gehangen. Brazilianen en eten, vooral vlees, zijn een erg goede combinatie is wel gebleken.
Tussendoor probeer ik nog een beetje Portugese woordjes te leren. De eerste week in Palotina heb ik hierin aardig vorderingen gemaakt en de eerste berichtjes op Whatsapp in Portugees zijn al een feit. Wanneer ik geen bezwaren ontvang schrijf ik mijn volgende verhaal dan ook graag in het Portugees.
Tot zover mijn belevenissen van deze week. Hopelijk ben ik tijdens het schrijven van mijn volgende verslag druk bezig met het uitvoeren van een proef.
Groeten,
Robin
-
12 November 2014 - 02:07
Bram:
Kan ik dit samenvatten als: 'Geen stage, maar chillen!'?
Haha, goed vertoeven daar ;)
En je weet dat 't leven ook net Lucille Werner is.. 'T kan raar lopen..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley