Een nieuw avontuur...

Olá a todos!

Zo zit je de ene dag met een winterjas aan in Oostenrijk en een dag later stap je uit het vliegtuig in een ware sauna. Waar het vorige verslag 2 weken op zich heeft laten wachten, heb ik nu in een week alweer meer dan genoeg te vertellen voor een goed verhaal.

Na vier weken in Oostenrijk te hebben gebivakeerd was het alweer tijd om m’n koffers in te pakken. Gelukkig was deze keer de opdracht een stuk minder ingewikkeld, aangezien de nodige winterkleding niet terug mijn koffer in hoefde. Verder was het een kwestie van alles in de koffer gooien en m’n kamer leeg maken. Dinsdag 28 oktober ben ik vanuit St. Pölten vertrokken en ruim anderhalf uur later was ik weer op het vliegveld waar mijn Oostenrijk-avontuur eerder die maand begonnen was. Alles ruim ingepland, dus ik kon op m’n gemak richting het vliegtuig naar Frankfurt. Eenmaal in Frankfurt aangekomen bleek nog maar weinig van die rust overgebleven te zijn. Mijn vlucht naar Sao Paulo vertrok eerder dan gepland en daarom moest ik me in 45 minuten van de ene kant van het vliegveld naar de ander kant begeven (Frankfurt is het op 3e na grootste vliegveld van Europa en daarmee groter dan Schiphol!), inclusief treinrit over het dak van de terminals, paspoortcontrole en controle voor handbagage. Al met al is het toch goedgekomen en nog geen uur later zat ik in een enorme Boeing 747 van Lufthansa. Geluk is met de domme en dus had ik een mooi plekje met flink wat beenruimte weten te scoren; Op naar Sao Paulo!

7 uur in de morgen, lokale tijd, stond ik met m’n koffers klaar om de volgende vlucht te zoeken. Ook dit werd tocht van de het ene uiterste puntje van het vliegveld naar het andere en een uurtje later stond ik voor de juiste terminal. Dit was overigens niet zo gemakkelijk als in de vorige zin staat beschreven, want niemand wist eigenlijk precies te vertellen waar ik m’n koffers moest droppen. De binnenlandse vlucht naar Foz do Iguacu vertrok pas om 11.15, dus had ik weer de rust die ik ook in Wenen had. Na anderhalf uur vliegen mocht ik dan eindelijk de Braziliaanse hitte, 34 graden, in. Van bijkomen was geen sprake, want ik werd op het vliegveld opgepikt door de professor die mijn onderzoek mee gaat begeleiden en in de stad vond de PorkExpo plaats. Op deze beurs werd ik voorgesteld aan de ene na de andere Braziliaan en heb er zelfs een paar Nederlanders gesproken. Gedurdende de dag werd me duidelijk dat m’n proef nog niet kon beginnen en dat het dus waarschijnlijk verstandig was dat ik eerst m’n vakantie ging doen. Dit leek mij dan ook maar noodzakelijk en ’s avonds om half 9 zaten we bij het reisbureau om 3 dagen vol excursies en activieiten in te plannen. Om 9 uur was het dan na 34 uur reizen, sjouwen, zoeken en weinig slapen, eindelijk tijd om op m’n bed neer te ploffen, na natuurlijk eerst nog even appen dat de reis goed verlopen is.

Om 7 uur weer uit de veren, de eerste excursies naar het vogelpark de beroemde watervallen stonden op het programma. In het vogelpark kom je een grote variëteit aan vogels in allerlei kleuren, soorten en maten tegen, terwijl je door een soort jungle loopt. Daarna was het dan eindelijk zover! De Iguacu watervallen, die op de grens van Argentinië en Brazilië liggen, is het grootste complex van watervallen in Zuid-Amerika. Over de watervallen kan ik heel uitgebreid vertellen, maar in het kort: schitterend!!! De eerste dag heb ik de watervallen vanuit de Braziliaanse zijde bekeken. Het water stroomt vanuit Argentinië naar Brazilië toe en dus heb je vanuit deze kant het meest complete overzicht over de watervallen. Na een tocht van ruim een kilometer kun je over een loopbrug tot bijna onder de watervallen komen. Aan het eind van de dag gingen we met een bootje stroomopwaarts richting al het vallende geweld en zelfs tot onder het water. Met het gevolg dat iedereen in de boot ook aardig doorweekt was.

Nog helemaal onder de indruk van het natuurschoon dat ik die dag ervoor gezien, heb ik dit alles nog eens mogen zien vanuit de Argentijnse kant van de rivier. Hier ga je via verschillende paden en loopbruggen tot helemaal boven de watervallen en ook hier blijft het ene mooie beeld na het ander komen. Helaas komt aan alles een eind en was het weer tijd om terug te keren naar Brazilië. Eenmaal terug op mijn hotelkamer kwam ik tot de conlusie dat mijn camera behoorlijk overuren had gedraaid, met ruim 700 foto’s tot gevolg! Laten we het er maar op houden dat hier ook veel dubbele foto’s tussen zitten en dus nog een selectieronde plaats moet vinden.

Zaterdagmorgen, op naar de Itaipu dam. De dam ligt precies op de grens van Brazilië en Paraguay en is een van de grootste ter wereld. Omdat de dam op de grens ligt en dit in een in een contract is overeengekomen, is alles in de dam precies in twee delen gesplitst. Zo heeft ieder land 10 generatoren en recht op 50 procent van de opgewekte energie. De controlekamer is opgesplitst in twee delen waar ieder land zijn 10 generatoren bestuurt en de hoofdverantwoordelijke wordt om de 6 uur gewisseld door een collega uit het andere land. De tour ging over de dam maar ook tot midden in de dam. Wanneer je het van zo dichtbij ziet, krijg je pas echt een idee van de enorme omvang van het bouwwerk. Maar ook hier kan ik alleen maar zeggen, erg mooi om te zien. Op de terugweg in de bus heb ik voor de eerste keer wilde capybaras gezien, een soort uit de kluiten gewassen cavia’s die hier veel voorkomen. Deze cavia’s richten alleen behoorlijk wat schade aan wanneer je ze omrijdt met de auto en hier wordt dan middels borden langs de weg ook veelvuldig voor gewaarschuwd.

Na deze vijf bewogen dagen heb ik zondag even de tijd om tot rust te komen en de stad te verkennen. Dit is dan alweer mijn laatste dag hier in Foz do Iguacu, waarna ik maandagmorgen de bus naar Palotina neem. Deze plaats ligt ruim 200 kilometer hier vandaan en daar ga ik als het goed is de rest van mijn tijd in Brazilië doorbrengen.

Dit lijkt me dan ook een goed moment om het voorlopig weer even voor gezien te houden, zodat ik in mijn volgende verhaal weer verder kan vertellen.

Groeten,
Robin